Da li će SANU, zaplašena drskom prijetnjom Borisovom
na početku njegovog mandata, ikada smoći snage,
hrabrosti i intelektualnog poštenja, da javno
progovori o nezapamćenoj Diktaturi u Srbiji, ili
će i dalje samo da izviruje glavu iz " Eu ropskog "
džepa Borisovog, veštački našivenog na skromnu
srpsku halju?Očekujemo li uzalud od njih poštenu reč?
Preporuke:
0
0
2
subota, 30 oktobar 2010 14:52
Vlada
Mudra i lepa beseda za onoga ko ume da čita. Nema budućnosti bez prošlosti i samo sa sećanjem i osvrtom na ono što smo bili možemo se nadati da će od nas nešto i postati. Kako u umetnosti, tako i u životu.
Preporuke:
0
0
3
subota, 30 oktobar 2010 18:43
Petrushiin
Kakve su to prilike i neprilike ogleda se i u nekim kritičkim prikazima novih svetaca u novim prilikama – kao, na primer, kad Moše Pijade, povodom „Jeretičke priče”, na celoj drugoj stranici Borbe od 28. oktobra 1950, upozorava Branka Ćopića da „ko s đavolom priča priče ima pravo da očekuje da mu se olupaju o glavu”. Nije lako odgonetnuti ko sve tu i s kojim đavolom tikve sadi, ali je očigledno da se vlast, i kad izgubi veru u Boga, još uvek ima u koga pouzdati.
Sjajno!
Preporuke:
0
0
4
nedelja, 31 oktobar 2010 14:18
thinking maize@ Petrushin, pa autor
Autor citira (a Petrushin re-citira!) Mošu Pijade i njegovu "kritiku" Branka Ćopića, kao primer u-korenjenosti ČAK i srpskih komunista u srpsku KULTURU, poniklu na njenoj EPSKOJ POEZIJI! Jedino se nešto pitam u šta je "priključena" DŽej Kej ili Basara ili ini "drugosrbijanci"?! Kad spoznamo svu "VELIČINU" njihove IS-KORENjENOSTI iz SRPSTVA i SRPSKE KULTURE, onda ćemo LAKŠE DA SE OTRESEMO njihovog SAMO-VLAŠĆA! Više je npr. u tu srpsku kulturu ukorenjen roker Rambo Amadeus (alias Antonije Pušić) sa svojim "Popom Milom" nego gomila "pinkovaca"! Razmislite o tome Poštovani!
Preporuke:
0
0
5
nedelja, 31 oktobar 2010 17:58
Petrushin
Myth Today
/.../
"Here is another language which resists myth as much as it can: our poetic language. Contemporary poetry is a regressive semiological system.
Whereas myth aims at an ultra-signification, at the amplification of a first system, poetry, on the contrary, attempts to regain an infra-signification, a pre-semiological state of language; in short, it tries to transform the sign back into meaning: its ideal, ultimately, would be to reach not the meaning of words, but the meaning of things themselves.
This is why it clouds the language, increases as much as it can the abstractness of the concept and the arbitrariness of the sign and stretches to the limit the link between signifier and signified.
The open-work structure of the concept is here maximally exploited: unlike what happens in prose, it is all the potential of the signified that the poetic sign tries to actualize, in the hope of at last reaching something like the transcendent quality of the thing, its natural (not human) meaning. Hence the essentialist ambitions of poetry, the conviction that it alone catches the thing in itself; inasmuch, precisely, as it wants to be an anti-language. All told, of all those who use speech, poets are the least formalist, for they are the only ones who believe that the meaning of the words is only a form, with which they, being realists, cannot be content.
This is why our modern poetry always asserts itself as a murder of language, a kind of spatial, tangible analogue of silence. Poetry occupies a position which is the reverse of that of myth: myth is a semiological system which has the pretension of transcending itself into a factual system; poetry is a semiological system which has the pretension of contracting into an essential system.
f r o m Mythologies by Roland Barthes,
translated by Annette Lavers, Hill and Wang, New York, 1984
Preporuke:
0
0
6
nedelja, 31 oktobar 2010 18:42
Visarin
Veoma je opasno kad se s nekom tezom zađe u književni zabran.Prvo, literarno iskustvo, to je odavno poznato, komunicira sa svima nama i to na bezbroj vidljivih a često i neuhvatljivih načina.ČOvek živi u književnom ornatu, ali je veliki samo ako mu doda ili kroz njega prokopa neku novu, vlastitu brazdu.To što se nastavlja ili čak genetski nasađuje na prošlost samo po sebi nije primarno.
Ovde se, kao retko kad na ovoma sajtu, pojavljuje, nekao kao privilegovan, čovek s jednom književnom tezom koja, ako
ćemo pravo može da bude al ne mora da znači.Čovek se zakačio za književno iskustvo i namislio da je učiniio krupan književni posao pa je hteo da to svi vide i da se dive.Ali, kad sam se sreo sa svim tim primerima otkrio sam da se tu mnogo nateže
, mnogo za neke pisce, onako izokola,, navija a sve te sličnosti ili odblesci se ponekad ne vide ili ne razabiru ili nisu ubedljivi.Ovde je prostor ograničen.To bi se moglo jasnije i nepogrešivo precizno da pokaže.
Ono što je meni palo u oči , nezavisno od same teze i teme oko nje skoturene ,je ocena romana Mira Vuksanovića kad se njegovo navođenje mnogih crnogorskih izraza označava kao roman i to zbog toga što ovaj pisac od tih reči, navodno pravi , šarene kolajne.Čitao sam te romane i pomislio: bože zar ima koga koji ovo romanom sme da nazove a da ne rizikuje.-Ama čovek dobio grdne nagrade.-Neka je- to romani nisu.-Ma postao akademik.-Ako -to romani nisu,-Pa kako .-Pa tako.Akademiici nisu samo oni koji su nešto otkrili ili stvorili nego i neki koji su se kroz iglene uši provukli.-Ne dao bog.-Dao bogami.I tako u tom dijalogu odlučih da kažem a vi kako hoćete.
Preporuke:
0
0
7
nedelja, 31 oktobar 2010 20:38
Anka
Veoma lijepa besjeda profesora Koljevica.
Preporuke:
0
0
8
nedelja, 31 oktobar 2010 23:39
Odbrana i poslednji dani
Ko bi rekao da će Šekspir da zaglavi u negativnoj utopiji. A što se tiče tog vrlog novog sveta, pa to je Evropska Unija. Samo još da uzmu Vojvodinu , pa da zaokruže rezervat. A ove bivše Sarajlije skupljaju se kao porušena vojska posle ofanzive. Ali da još uvek vrede, vrede.
.jpg)
na početku njegovog mandata, ikada smoći snage,
hrabrosti i intelektualnog poštenja, da javno
progovori o nezapamćenoj Diktaturi u Srbiji, ili
će i dalje samo da izviruje glavu iz " Eu ropskog "
džepa Borisovog, veštački našivenog na skromnu
srpsku halju?Očekujemo li uzalud od njih poštenu reč?
Sjajno!
Myth Today
/.../
"Here is another language which resists myth as much as it can: our poetic language. Contemporary poetry is a regressive semiological system.
Whereas myth aims at an ultra-signification, at the amplification of a first system, poetry, on the contrary, attempts to regain an infra-signification, a pre-semiological state of language; in short, it tries to transform the sign back into meaning: its ideal, ultimately, would be to reach not the meaning of words, but the meaning of things themselves.
This is why it clouds the language, increases as much as it can the abstractness of the concept and the arbitrariness of the sign and stretches to the limit the link between signifier and signified.
The open-work structure of the concept is here maximally exploited: unlike what happens in prose, it is all the potential of the signified that the poetic sign tries to actualize, in the hope of at last reaching something like the transcendent quality of the thing, its natural (not human) meaning. Hence the essentialist ambitions of poetry, the conviction that it alone catches the thing in itself; inasmuch, precisely, as it wants to be an anti-language. All told, of all those who use speech, poets are the least formalist, for they are the only ones who believe that the meaning of the words is only a form, with which they, being realists, cannot be content.
This is why our modern poetry always asserts itself as a murder of language, a kind of spatial, tangible analogue of silence. Poetry occupies a position which is the reverse of that of myth: myth is a semiological system which has the pretension of transcending itself into a factual system; poetry is a semiological system which has the pretension of contracting into an essential system.
f r o m Mythologies by Roland Barthes,
translated by Annette Lavers, Hill and Wang, New York, 1984
Ovde se, kao retko kad na ovoma sajtu, pojavljuje, nekao kao privilegovan, čovek s jednom književnom tezom koja, ako
ćemo pravo može da bude al ne mora da znači.Čovek se zakačio za književno iskustvo i namislio da je učiniio krupan književni posao pa je hteo da to svi vide i da se dive.Ali, kad sam se sreo sa svim tim primerima otkrio sam da se tu mnogo nateže
, mnogo za neke pisce, onako izokola,, navija a sve te sličnosti ili odblesci se ponekad ne vide ili ne razabiru ili nisu ubedljivi.Ovde je prostor ograničen.To bi se moglo jasnije i nepogrešivo precizno da pokaže.
Ono što je meni palo u oči , nezavisno od same teze i teme oko nje skoturene ,je ocena romana Mira Vuksanovića kad se njegovo navođenje mnogih crnogorskih izraza označava kao roman i to zbog toga što ovaj pisac od tih reči, navodno pravi , šarene kolajne.Čitao sam te romane i pomislio: bože zar ima koga koji ovo romanom sme da nazove a da ne rizikuje.-Ama čovek dobio grdne nagrade.-Neka je- to romani nisu.-Ma postao akademik.-Ako -to romani nisu,-Pa kako .-Pa tako.Akademiici nisu samo oni koji su nešto otkrili ili stvorili nego i neki koji su se kroz iglene uši provukli.-Ne dao bog.-Dao bogami.I tako u tom dijalogu odlučih da kažem a vi kako hoćete.